Ciało wydłużone, klinowato się zwężające do tyłu. Głowa duża z zaostrzonym pyskiem, na dolnej szczęce wąsik. Obfituje upłetwienie: oprócz piersiowych, brzusznych i ogonowej trzy płetwy grzbietowe i dwie odbytowe. Grzbiet i boki ciała pokryte marmurkowatym wzorkiem, w którym przeważają kolory szary, oliwkowy i beżowy, z plamkami czerwieni. Z wielu form w Bałtyku występuje tylko podgatunek Gadus morhua callarias, mniej liczne pojawiają się podobne do niego motela, witlinek, plamiak, czarniak i rdzawiec. Jest drapieżnikiem, ale łyka niemal wszystko; z dorszowych żołądków zdarzało się wyjmować nawet bryły bursztynu i opakowania po konserwach. Dorasta do 40 kg przy 1,5 m długości; najczęściej łowi się egzemplarze od kilku do kilkunastokilogramowych.
Gdzie:
Przy dnie, już kilkaset metrów od brzegu. Właściwe łowiska występują jednak w odległości kilku kilometrów, na 20 lub 30 m głębokościach.
Kiedy:
Najlepszy okres przypada na maj. Po letnim osłabieniu aktywności nadchodzą też nie najgorsze miesiące jesienne, do końca października.
Na co:
Filety z ryb, drobne ryby morskie (tobiasze, węgorze), krewetki; ciężkie błystki denne (pilkery).
Jak:
Na przynęty naturalne – ciężkie przystawki, w miejscach płytszych także zestawy spławikowe. Na pilkery – przez podrywanie z dna i opuszczanie; można też zarzucać daleko i ściągać skokami, przy czym brania następują najczęściej w momencie odrywania przynęty z dna. Czasami skuteczność pilkera podnosi dodatkowe założenie tobiasza lub węgorzycy. Brania często następują natychmiast po zatrzymaniu śruby. Sprzęt musi być bardzo solidny. Kotwiczka bardzo ostra, gdyż inną trudno wbić w twarde wargi dorsza.
Ochrona:
Wymiar ochronny: 38 cm (Urząd Morski)
Okres ochronny: od 1 czerwca do 31 sierpnia (Urząd Morski)
Tarło: od marca do czerwca
Limit dobowy: 7 szt.
——————————————