JELEC (Leuciscus leuciscus)

Ciało wrzecionowate, lekko spłaszczone bocznie, grzbiet szary, boki srebrzyste, dolne płetwy brzuszne i odbytowa żółtawe. Dorasta na ogół do 35 cm, choć zdarzają się okazy prawie 0,5 m. Od klenia, którego stanowi niemal sobowtóra, najłatwiej odróżnić po wcięciu płetwy odbytowej; tamten ma zaokrągloną. Żywi się drobną fauną wodną oraz owadami opadającymi na powierzchnię wody.
Gdzie:
Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych – pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami.
Kiedy:
Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej – tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata.
Na co:
Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki.
Jak:
Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami – lekka gruntówka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tego powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.
Ochrona:
Wymiar ochronny: 15 cm,
Limit połowowy: 5 kg na dobę,
Tarło: marzec i kwiecień.